Vicdanın Sesi | Bir Milletin Onur ve Gelecek Çağrısı

×

BİR TOPLUMUN SESSİZ ÇIĞLIĞI VE SON UYARISI

Bu satırlar, bir siyasi partinin propaganda bülteni, bir ideolojinin dayatması veya bir çıkar grubunun şikâyet listesi değildir. Bu, sabah çocuğunu okula gönderirken endişelenen annenin, siftah yapamadan dükkân kapatan esnafın, yıllarca dirsek çürüttüğü sınavların adaletinden şüphe duyan gencin, ömrünü bu topraklara adayıp geleceğinden umudunu kesmiş emeklinin ortak feryadıdır. Bu, evinde huzurla uyuyamayan, sokağa çıktığında tedirgin olan, adalet duygusunu yitirmiş ve ülkesinin onurunun her gün biraz daha ayaklar altına alındığını kahrolarak gören milyonların sessiz çığlığı ve artık son uyarıdır.

Ülkemiz, tarihinin en derin ahlaki, hukuki ve egemenlik krizlerinden birini, topyekûn bir çürüme sürecini yaşamaktadır. Bu çürüme, artık soyut bir kavram değil, gündelik hayatımızın her anına sızan somut bir gerçektir. Bir zamanlar çocuk kahkahalarıyla çınlayan mahallelerimizin, artık güvensiz birer koridora dönüştüğünü; en basit bir trafik tartışmasının bile cinayetle sonuçlanabildiği bir toplumsal cinnet halini her gün haberlerde dehşetle izliyoruz. İnsan hayatının bu denli ucuzladığı, en temel ahlaki değerlerin bu kadar kolayca yok sayıldığı bir döneme daha önce hiç tanıklık etmemiştik.

Liyakatin yerini sadakatin aldığı, pırıl pırıl beyinlerimizin geleceği yurt dışında aradığı, emeğin ve alın terinin bir gecede anlamsızlaştığı bir ekonomik buhranın altında eziliyoruz. Milyonlarca insan, her ay faturaları ve kirayı nasıl ödeyeceğini düşünürken, bir avuç imtiyazlının sefahati, milletin vicdanında onulmaz yaralar açmaktadır. Hangi gelecekten bahsedebiliriz ki, gençlerimizin umudu daha en başında çalınmış, adil bir yarış hakkı ellerinden alınmıştır?

Devletin temeli olan adalet binasının duvarları her gün biraz daha çatlıyor; hukukun, gücü ve parası olanın elinde bir silah, garibanın sırtında ise bir yüke dönüştüğünü acıyla görüyoruz. Vatandaşının en mahrem verilerini koruyamayan, dijital egemenliğini yitirmiş bir devletin, hangi kurumuna güven duyulabilir? Güvenin olmadığı yerde ne huzur kalır, ne de gelecek.

Bu sadece bir yönetim krizi değildir; bu, bizi biz yapan ortak ruhun, dayanışma duygusunun ve milli vicdanın zehirlenmesidir. Artık susmanın, görmezden gelmenin veya "bana dokunmuyor" demenin vebali, en az bu çürümeyi yaratanlar kadar ağır olacaktır. Bu çığlık, bir şikâyet değil, bir uyanış çağrısıdır. Bu feryat, bir sonun değil, onurlu bir geleceği yeniden inşa etmek zorunda olanların ilk ve son uyarısıdır.

×

VİCDANIN ÖLÜMÜ VE TOPLUMSAL ÇÜRÜME

Türkiye'deki olumsuz haber akışını gösteren temsili gazete küpürleri kolajı

Artık her güne, bir önceki günün vahşetini unutturan yeni bir anormallikle uyanıyoruz. Bu, basit bir suç artışı değil; vicdanların nasır tuttuğu, ahlakın iflas ettiği ve toplumsal dokumuzun ilmek ilmek söküldüğü topyekûn bir çürümedir. Gazete sayfalarını çevirdiğimizde veya ekranlara baktığımızda gördüğümüz manşetler, artık uzak diyarların hikayeleri değil, sokağımızın, komşumuzun, kendi gerçeğimizin birer yansımasıdır.

Gözünü kırpmadan yeni doğmuş bebekleri öldüren çetelerin varlığı, sadece bir adli vaka mıdır, yoksa insanlığın en temel kodlarının iflas ettiğinin bir ilanı mı? En küçük bir yol verme tartışmasının kanlı bir bıçakla sonlandığı, insanların birbirine tahammülünün kalmadığı bu toplumsal cinnet hali, hangi sosyolojik gerekçeyle açıklanabilir? Bunlar münferit olaylar değildir. Bunlar, milletin ruhunu kemiren bir hastalığın dışa vuran belirtileridir. Merhamet, yerini vahşete; empati, yerini bencilliğe; komşuluk, yerini şüpheye bırakmıştır.

Bu çürüme, sadece sokakta değil, devletin en temel kurumlarının damarlarında da dolaşmaktadır. Liyakatin bir paçavra gibi kenara atıldığı, sahte diplomalarla en kutsal mesleklerin kirletildiği bir düzende hangi can, hangi mal güvendedir? Evladını, canını emanet ettiğin doktorun diploması sahteyse, üzerine bastığın köprüyü yapan mühendisin bilgisi çalıntıysa, o yapının temeli çoktan çökmüş demektir. Üniversiteye girişten en alt düzey memuriyete kadar her alanda, hak edenin değil, yolu bulanın kazandığı bu adaletsiz düzen, sadece bireylerin değil, bir milletin geleceğini ve umudunu çalmaktadır.

Güven, bir toplumu ayakta tutan harçtır. Biz o harcı kaybettik. Artık kimse kimseye, daha da acısı, kimse devletin adaletine güvenmiyor. Hukukun, koruması gerekeni değil, güçlü olanı koruduğuna dair inanç, bir kanser gibi yayılmıştır. Bir suç işlendiğinde "nasılsa bir yolu bulunur" rahatlığı suçluyu cesaretlendirirken, "hakkımı nerede arayacağım" çaresizliği masumu sindirmektedir.

İşte bu, vicdanın ölümüdür. Bu, bir ekonomik krizden, bir siyasi bunalımdan çok daha derindir. Bu, bir milletin ortak ruhunun, ortak değerlerinin ve onurlu bir gelecek hayalinin yavaş yavaş erimesidir. Ve bu çürümeye "normal" diyerek alışmak, bu çürümenin bir parçası olmaktır.

Adalete Güven Endeksi (Yıllara Göre)

×

HUKUKUN PAZARA DÜŞÜRÜLMESİ

TAHLİYE KARARINA REKOR ÜCRET SOKAK ORTASINDA VAHŞET KAMERADA ADALETE GÜVEN ANKETİ TARİHİ DİPTE MİLYONLUK İHALENİN ADRESİ YİNE ŞAŞIRTMADI KADIN CİNAYETLERİNDE KORKUTAN ARTIŞ SAHTE DİPLOMALI DOKTOR SKANDALI BÜYÜYOR ETKİN PİŞMANLIK ZIRHIYLA SERBEST YİNE YENİ BİR ZAM DALGASI ORMAN KIYIMINA 'KAMU YARARI' KARARI UYUŞTURUCU BARONLARI CİRİT ATIYOR MÜLAKATTA SKANDAL SORULAR DELİLLER KARARTILDI, DOSYA KAPANDI TANIDIK İSME ÖZEL AF İDDİASI VATANDAŞ KİRASINI ÖDEYEMİYOR E-DEVLET VERİLERİ TEKRAR SIZDI SUÇ ÖRGÜTÜ LİDERİ TAHLİYE EDİLDİ

Adalet, bir ülkenin vicdanıdır...

O vicdanın tecelli etmesi gereken adliye sarayları, bugün kapılarından içeri gireni onurlandıran mabetler olmaktan çıkmış; koridorlarında her kararın bir bedeli olduğu fısıldanan, soğuk ve ruhsuz birer pazar yerine dönüşmüştür. Devletin adalet dağıtması gereken o koridorlar, en yüksek teklifi verenin kazandığı birer suç borsasıdır artık. Hak ve hukuk, parası ve gücü olanın elinde, hasmını ezmek için kullandığı keskin bir kılıç; fakir ve kimsesiz içinse, üzerine çöken ve onu çaresiz bırakan paslı bir kalkan haline gelmiştir.

Görüyoruz ki artık kanun maddeleri, en iyi avukatı tutabilenin elinde eğilip bükülen birer metale; deliller, parayla karartılabilen veya icat edilebilen birer gölgeye dönüşmüştür. Tahliyenin, tutuksuz yargılanmanın, hatta bir soruşturmadan aklanmanın bile bir "piyasası" olduğu gerçeği, artık sadece komplo teorisi değil, acı bir tecrübedir. Milyonların gözü önünde işlenen suçların failleri, görünmez eller tarafından korunup kollanırken, evine bir ekmek götürme derdindeki bir garibanın en ağır cezalara çarptırıldığına her gün tanık oluyoruz. Bu mudur adalet?

Kanunların kişiye göre eğilip büküldüğü, en azılı suçluların dahi bir "hukuki kılıf" bulunarak sokaklara salıverildiği, masumların ise yıllarca süren davalarla hayatlarının karartıldığı bir düzende, devletin "adalet" vaadinin hiçbir hükmü kalmamıştır. Suçun cezasız kalacağına olan inanç, potansiyel suçluları cesaretlendirirken; adalete olan inancın yitirilmesi, toplumu kendi içinde bir çatışmaya, bir kaosa sürüklemektedir.

Bu çöküş, sadece adliye binalarının duvarları arasında kalmaz; sokaklarımıza güvensizlik, evlerimize korku olarak sirayet eder. Çünkü adaletin caydırıcı gücünü yitirdiği yerde, zorbalığın kanunları işlemeye başlar. Bu, hukukun üstünlüğünün değil, üstünlerin hukukunun egemen olduğunun ilanıdır. Bu, devletin, varlık sebebi olan en kutsal görevini –vatandaşını koruma ve onlara eşit adalet sağlama görevini– yerine getiremediğinin en açık itirafıdır.

×

EGEMENLİĞİN YAĞMALANMASI

Egemenlik, sadece haritalarda çizili sınırlardan, binalara asılı bayraklardan ibaret değildir. Gerçek egemenlik; bir milletin toprağına, suyuna, havasına ve en önemlisi vatandaşının kimliğine ve geleceğine sahip çıkma iradesidir. Bugün, bu iradenin her iki cephede de – hem fiziki vatan topraklarında hem de dijital vatanımızda – nasıl yağmalandığına acı bir şekilde tanıklık ediyoruz.

Milli Varlıkların Devri: Toprağın Talanı

Gelecek nesillerin emaneti, dedelerimizin yadigârı olan bu toprakların en stratejik varlıkları, en verimli arazileri, en değerli kıyıları, günü kurtarmak adına, kimliği veya niyeti belirsiz bir avuç imtiyazlıya devredilmektedir. "Milli menfaat" veya "kalkınma" kılıfı altında, en temiz sularımızı zehirleyen, akciğerlerimiz olan ormanları yok eden, buğday ektiğimiz tarlaları çoraklaştıran projelere izin verilmektedir. Hangi milli menfaat, kendi evladının geleceğini, kendi toprağının bereketini yok etmek üzerine kurulabilir? Bu, bir yatırım politikası değil, vatan topraklarının ve milli egemenliğin, gelecek nesillerin hakkı gasp edilerek talan edilmesidir. Bu, atalarımızdan devraldığımız kutsal emanete ihanettir.

Dijital Egemenliğin Sonu: Kimliğin Talanı ve Paralel E-Devlet

Ve bu talan, artık sadece fiziki sınırlarımızda değil, dijital vatanımızda da sürmektedir. Devlet, artık sizin dijital namusunuzun bekçisi değildir. En mahrem bilgilerimizi, kimliğimizi, tapumuzu, sağlığımızı emanet ettiğimiz E-Devlet kapısının anahtarları, kim olduğu belirsiz karanlık güçlere teslim edilmiştir. Bu, basit bir veri sızıntısı değildir; bu, devletin dijital alanda iflası, siber dünyadaki egemenliğini tamamen yitirmesidir.

Artık internette, kimin yönettiği belli olmayan, sizin kimliğinizle işlem yapan paralel bir e-devlet kurulmuştur. Bu görünmez yapı, sizin adınıza şirketler kurabilir, sizi milyonlarca lira borçlandırabilir, sahte bir suç kaydı oluşturarak hayatınızı karartabilir. Bir sabah uyandığınızda, dijital olarak artık siz "siz" olmayabilirsiniz. Sınırlarımız sadece dağlardan ve denizlerden ibaret değildir; en kritik sınırımız, artık her bir vatandaşımızın kimliğidir ve o sınır delik deşik edilmiştir. Devlet, en temel görevi olan vatandaşını ve onun en mahrem verisini koruyamaz hale gelmiştir. Bu, acizlikten öte, bir teslimiyettir.

×

YOL HARİTAMIZ: TEMEL İLKELERİMİZ

Sorunları tespit etmek, çürümeyi adlandırmak yeterli değildir. Asıl mesele, bu enkazın üzerine nasıl onurlu bir gelecek inşa edeceğimizdir. Feryat etme dönemi bitmiş, yeniden inşa dönemi başlamıştır. Yol haritamız, hamasi nutuklar veya boş vaatler üzerine değil, sarsılmaz ve taviz verilemez dört temel ilke üzerine kuruludur. Bu ilkeler, yıkılan adalet binasının, çürüyen toplumsal dokunun ve talan edilen egemenliğimizin yerine dikeceğimiz dört ana kolondur.

ADALET

Her şeyin başlangıcı ve sonu adalettir. Adaletin olmadığı yerde devlet, bir çeteden ibarettir. Bu ilke doğrultusunda, hukukun üstünlüğü yeniden ve sorgulanamaz bir şekilde tesis edilecektir. Adaletin terazisi, altındaki altının veya arkasındaki siyasi gücün ağırlığıyla değil, sadece hakkın ve hukukun vicdanıyla tartacaktır. Kanunlar, bir zümreyi koruyan bir kalkan veya zayıfı ezen bir kılıç olmaktan çıkarılıp, istisnasız her bir vatandaşın sığınağı haline getirilecektir. Yargı bağımsızlığı, her türlü siyasi ve ekonomik baskıdan arındırılarak anayasal güvence altına alınacak, böylece milletin devlete olan sarsılmış güveni yeniden inşa edilecektir.

LİYAKAT

Devlet, bir akraba veya yandaş derneği değil, millete hizmet eden kurumlar bütünüdür. Çürümenin panzehiri liyakattir. Sahte diplomaların, ezberlenmiş mülakat sorularının ve sadakatin esas alındığı tüm kadrolaşmaların kökü kazınacaktır. En küçük memuriyetten en yüksek bürokratik makama kadar her görev, o görevin gerektirdiği bilgiye, yeteneğe ve en önemlisi ahlaki bütünlüğe sahip olanlara emanet edilecektir. Devletin hafızası ve yetkinliği, ancak işi ehline teslim etmekle mümkündür. Eğitimden sağlığa, ordudan diplomasiye kadar her alanda liyakat, devlet çarkının sorunsuz işlemesini sağlayan tek ve vazgeçilmez ilke olacaktır.

TAM BAĞIMSIZLIK

Bağımsızlık bizim karakterimizdir ve bu karakter, pazarlığa açık değildir. Tam bağımsızlık ilkesi, sadece siyasi değil, aynı zamanda ekonomik, teknolojik ve dijital bağımsızlığı da kapsar. Gelecek nesillerin emaneti olan topraklarımız, sularımız ve madenlerimiz, günübirlik çıkarlar uğruna talan edilmeyecek, milli bir şuurla korunacaktır. Vatandaşlarımızın kimlik bilgileri, dijital vatanımızın en stratejik kalesi olarak görülüp en yüksek teknolojiyle güvence altına alınacaktır. Dış politikamız, başka başkentlerden alınan icazetle değil, sadece ve sadece Ankara'dan, milletimizin onuru ve çıkarları doğrultusunda belirlenecektir.

CUMHURİYET DEĞERLERİ

Yukarıdaki üç ilkeyi ayakta tutan çimento, Cumhuriyetimizin kurucu değerleridir. Bu değerler, geçmişe ait birer müze objesi değil, geleceğe yürüyeceğimiz yolun aydınlığıdır. Rehberimiz, dogmalar değil, Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün işaret ettiği akıl ve bilim olacaktır. Toplumsal barışın ve bireysel özgürlüklerin teminatı olan laiklik ilkesi, her türlü aşırılığa karşı korunacaktır. Demokrasi, sadece sandıktan ibaret bir sayısal üstünlük olmaktan çıkarılıp, hesap verebilirliğin, şeffaflığın ve hukukun üstünlüğünün tam olarak işlediği bir rejim haline getirilecektir. Tüketim çılgınlığına ve ranta dayalı ekonomi yerine, tarımda, sanayide ve teknolojide üreten, yaratan ve yarattığını adil bir şekilde paylaşan bir toplum modeli esas alınacaktır.

ARTIK SÖZÜN BİTTİĞİ YERDEYİZ

BİR TOPLUMUN SESSİZ ÇIĞLIĞI VE SON UYARISI

VİCDANIN ÖLÜMÜ VE TOPLUMSAL ÇÜRÜME

Vahşetin Normalleşmesi

Liyakatin ve Emeğin Katli

HUKUKUN PAZARA DÜŞÜRÜLMESİ

EGEMENLİĞİN YAĞMALANMASI

Milli Varlıkların Devri

Dijital Egemenliğin Sonu: Paralel E-Devlet

YOL HARİTAMIZ: TEMEL İLKELERİMİZ

ADALET

LİYAKAT

TAM BAĞIMSIZLIK

CUMHURİYET DEĞERLERİ

BU ÇAĞRIYA SEN DE KATIL!

Son Katılanlar

BİZE ULAŞIN